Henryk Wiśnicki

---

Życiorys

W lipcu 1944 roku, mając zaledwie 14 lat, Henryk Wiśnicki wstąpił do Armii Krajowej, przyjmując pseudonim „Wilga”. Służył jako łącznik w Placówce Mąchocice, która należała do Obwodu Kielce Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK. Uczestniczył w akcji Burza oraz został wcielony do 72 Pułku Piechoty tej armii. W czasie swojej służby dostarczał opatrunki, leki oraz rannych żołnierzy do szpitali polowych. Brał udział w intensywnych walkach z Niemcami, m.in. pod Stefanowem i Białym Ługiem.

Po przybyciu Armii Czerwonej do Polski, przeszedł do podziemia antykomunistycznego. Początkowo dołączył do organizacji NIE, a później związał się z Zrzeszeniem Wolność i Niezawisłość. Przyjął wówczas pseudonim „Orzeł” i stał się łącznikiem płk. Włodzimierza Kozłowskiego, ps. „Orion”, oraz kpt. Czesława Niedbały, znanego jako „Murek”. 2 września 1949 roku powołał do życia swoją organizację niepodległościową o nazwie „Biały Orzeł”. Grupa działała w powiecie radomskim i zrzeszała 20 członków.

Członkowie tej organizacji spotykali się regularnie w Parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Radomiu, gdzie wygłaszali referaty oraz przygotowywali ulotki. Ich celem było przeciwdziałanie odrywaniu młodzieży od Kościoła, a także opór wobec kolektywizacji rolnictwa. Niestety, 6 lipca 1950 roku Wiśnicki został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa. 17 kwietnia 1951 roku został skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Kielcach na karę 14 lat pozbawienia wolności.

Po kilku latach, 23 lipca 1956 roku, został zatrzymany po tym jak zdołał uciec z więzienia w Mokrych Łanach i próbował przedostać się do Czechosłowacji. W wyniku amnestii jego kara została zmniejszona, a 10 lipca 1958 roku opuścił mury zakładu karnego. Przez długi czas pełnił funkcję kierownika radomskiego oddziału Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego. Henryk Wiśnicki zmarł w maju 2018 roku, a jego pogrzeb miał miejsce 10 maja.

---

Oceń: Henryk Wiśnicki

---