Eugeniusz Stasiecki

---

Życiorys

Eugeniusz Stasiecki przyszedł na świat 19 lutego 1913 roku w Radomiu, jako syn Tadeusza Stasieckiego, który pracował jako robotnik w hucie szkła, oraz Berty Austen. W latach 1920-1927 uczęszczał do szkoły powszechnej w Radomiu, a następnie, od 1927 roku, podjął naukę w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim w tym mieście. Z powodzeniem ukończył je w maju 1932 roku, zdobywając dyplom nauczyciela publicznych szkół powszechnych. Stasiecki był nauczycielem w Powszechnej Szkole Wyznaniowej dla dzieci żydowskich w Radomiu, a także w Szkole Powszechnej w Cykarzewie koło Częstochowy. Został przeniesiony do Szkole Powszechnej nr 21 w Częstochowie po ukończeniu Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy w 1935 roku.

W trakcie nauki w seminarium był aktywnym harcerzem, działając w III Radomskiej Drużynie Harcerzy im. Tadeusza Kościuszki. W 1931 roku uczestniczył w Zlocie Skautów Słowiańskich w Pradze jako członek delegacji Chorągwi Radomskiej ZHP. Poza tym zorganizował Drużynę Harcerzy w Radomiu i w Cykarzewie, a także prowadził Drużynę Harcerzy w Częstochowie. Dzięki swoim osiągnięciom w harcerstwie, w 1937 roku objął stanowisko komendanta I Hufca Męskiego w Częstochowie.

Wojna i okupacja

W 1939 roku, podczas kampanii wrześniowej, Stasiecki brał udział w walkach jako dowódca plutonu w stopniu podporucznika rezerwy, wchodząc w skład 74 pułku piechoty 7 Dywizji Piechoty. Po wybuchu II wojny światowej kontynuował pracę nauczyciela w Szkole Powszechnej nr 21 w Częstochowie, gdzie od listopada 1939 roku pełnił obowiązki kierownika placówki. Po tym, jak w 1941 roku władze niemieckie zakazały mu pracy w szkolnictwie, krótko zatrudnił się jako robotnik w hucie „Stradom”.

Od października 1939 roku działał w konspiracji jako organizator Roju „Obraz”, samodzielnego Hufca Szarych Szeregów. Poszukiwany przez Gestapo, od lipca 1941 roku musiał ukrywać się w leśniczówce w pobliżu Włoszczowy. Jesienią 1941 roku został ściągnięty do Warszawy przez Naczelnika Szarych Szeregów hm. Floriana Marciniaka. Mieszkał tam jako sublokator przy ul. Kazimierzowskiej i ul. Promyka. Początkowo pełnił funkcję wizytatora, a od stycznia 1943 roku był szefem Głównej Kwatery Szarych Szeregów „Pasieki”, nosząc pseudonim „Piotr Pomian”. W okresie od października 1943 do marca 1944 kierował III kursem Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Szarych Szeregów „Agricola”, awansując na porucznika rezerwy.

W czerwcu 1944 roku Stasiecki został zastępcą naczelnika Szarych Szeregów „Orszy” oraz wizytatorem Grup Szturmowych Szarych Szeregów. Od wiosny 1944 roku pełnił również funkcję oficera oświatowo-wychowawczego w baonie AK „Zośka”. W lipcu 1944 roku obronił pracę magisterską z pedagogiki na tajnej Wolnej Wszechnicy Polskiej.

Powstanie warszawskie

W czasie Powstania Warszawskiego był delegatem Szarych Szeregów przy Oddziałach Dyspozycyjnych „Broda 53″ Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej. Brał aktywny udział w walkach batalionu „Zośka” jako zastępca dowódcy do spraw wychowawczych. Niestety, 16 sierpnia 1944 roku poległ, dowodząc natarciem dwóch plutonów w rejonie ul. Stawki. Pośmiertnie awansowano go na stopień kapitana z datą starszeństwa 15 sierpnia 1944 roku. Jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze A20-4-20. Stasiecki był oficerem rezerwy piechoty WP: podporucznikiem od 1937 roku, porucznikiem od 3 maja 1944 roku, a kapitanem od 15 sierpnia 1944 roku.

Odznaczony

Eugeniusz Stasiecki jest postacią znaną ze swoich wybitnych osiągnięć w służbie dla Polski. Jego odznaczenia świadczą o niezwykłej odwadze i zaangażowaniu w walkę o niepodległość. Oto kluczowe wyróżnienia, którymi został uhonorowany:

• Krzyż Virtuti Militari V klasy – przyznany 15 sierpnia 1944,
• Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski – pośmiertnie w 2021 roku, za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej,
• Krzyż Walecznych – przyznany dwukrotnie.

---

Oceń: Eugeniusz Stasiecki

---