Stanisław Rewoliński

Wojsko i służby mundurowe

Historia Polski jest pełna niezwykłych postaci, a Stanisław Rewoliński z pewnością do nich należy. Urodził się w Radomiu 15 listopada 1894 roku, a swoje życie poświęcił służbie dla kraju. Jako podporucznik piechoty Wojska Polskiego, odznaczał się nie tylko odwagą, ale również poświęceniem na rzecz niepodległości.

Rewoliński, znany także pod pseudonimem „Zawada”, był także aktywnym harcerzem. Jego działalność w ruchu harcerskim oraz zaangażowanie w walkę o wolność Polski świadczyły o jego głębokim patriotyzmie.

Za swoje heroiczne czyny został odznaczony prestiżowym Orderem Virtuti Militari, co potwierdza jego niezwykłe zasługi dla ojczyzny. Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie 25 maja 1920 roku w Polanach, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii.

Życiorys

Stanisław Rewoliński urodził się 15 listopada 1894 roku w Radomiu, który wówczas był stolicą guberni radomskiej, jako syn Władysława i Stanisławy z Kiljańskich. W 1914 roku, po pomyślnym ukończeniu Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, rozpoczął swoją działalność w tajnym ruchu harcerskim. W tym samym roku wstąpił do skautingu i zajął stanowisko drużynowego 25 Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. hetmana Stanisława Żółkiewskiego. W październiku 1914, w wyniku rozłamu w Naczelnej Komendzie Skautowej, dołączył do Wydziału Rady Drużynowych, co podkreśliło jego zaangażowanie w ruch harcerski.

W sierpniu 1915 roku Rewoliński pełnił funkcję jednego z dowódców batalionu warszawskiego w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Choć od 5 sierpnia 1915 roku walczył w szeregach VI batalionu 7 pułku piechoty, jego losy zmieniły się na skutek gruźlicy kości. Na wniosek Naczelnej Komendy Skautowej z grudnia 1915 roku został odkomenderowany do Warszawy przez Józefa Piłsudskiego, między innymi w towarzystwie Ignacego Wądołkowskiego, aby kontynuować prace nad rozwojem ruchu harcerskiego.

W 1916 roku pełnił obowiązki hufcowego, a po zakończeniu 1918 roku objął stanowisko drużynowego 29 WDH im. Hugona Kołłątaja, później noszącej jego imię. 1917 rok był również znaczący, ponieważ rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. W listopadzie 1918 roku dołączył do odrodzonego Wojska Polskiego, stając się jednym z instruktorów harcerskich w Batalionie Harcerskim Wojska Polskiego.

Od 3 stycznia do 21 marca 1919 roku uczestniczył w edukacji w klasie „L” (klasie 7.) w Szkole Podchorążych. W lipcu 1919 roku awansowano go na podporucznika, co wiązało się z dalszą służbą w 9. kompanii III batalionu 3 pułku piechoty Legionów na froncie litewsko-białoruskim, podczas wojny polsko-bolszewickiej. Jego bohaterstwo objawiło się szczególnie w walce pod wsią Kinią nad Berezyną 25 maja 1920 roku, gdzie dowodził swoim plutonem w chwili niespodziewanego ataku ze strony wroga.

W wyniku tego ataku został ranny i ostatecznie wzięty do niewoli, gdzie poniósł tragiczną śmierć z rąk bolszewików. Stanisław Rewoliński został pośmiertnie awansowany do stopnia porucznika oraz odznaczony Orderem Virtuti Militari. O bitwie, w której zginął, Czesław Czajkowski opisał sytuację mówiąc: „Po przejściu przez ostatnie oddziały Berezyny podpalono most…”. Jego heroizm i żołnierskie oddanie do dziś pozostają żywe w pamięci.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Rewoliński, będący znaną postacią w historii, posiada liczne wyróżnienia, które podkreślają jego zasługi i odwagę.

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 5558,
  • Krzyż Niepodległości – przyznany pośmiertnie 12 marca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
  • Krzyż Walecznych czterokrotnie nr 8459 (pierwszy raz na podstawie rozkazu nr 52 Dowództwa 2 Armii z 13 lipca 1921).

Oceń: Stanisław Rewoliński

★★★★★
Średnia ocena:4.49 Liczba ocen:10