Ulica Henryka Sienkiewicza w Radomiu

---

Historia

Ulica, która dziś nosi imię Henryka Sienkiewicza, była projektowana w okolicach 1860 roku. Jej budowa rozpoczęła się około 1885 roku, co było efektem uruchomienia kolei Iwanogrodzko-Dąbrowskiej, przebiegającej przez Radom.

16 grudnia 1906 roku, przed budynkiem zarządu żandarmerii gubernialnej w Radomiu, pod numerem 4, miało miejsce ważne wydarzenie historyczne. Działacze socjalistyczni, Stanisław Werner oraz Stanisław Hempel, przeprowadzili udany zamach na naczelnika policji gubernialnej, pułkownika Siemiona von Płotto.

Nazwa

Nazwa ulicy ulegała wielu zmianom na przestrzeni lat, co odzwierciedla historię tego miejsca. W okresie od 1885 do 1893 znana była jako ul. Michajłowska, co było honorem dla wielkiego księcia Michała. Następnie, od 1893 do 1924, zmieniła się w ul. Mariacką, co związane było z planowaną budową kościoła mariackiego.

W latach 1924 do 1939 ulica nosiła imię Henryka Sienkiewicza. Natomiast w trudnym czasie od 1939 do 1945 przyjęła nazwę Mozartstraße. Po zakończeniu II wojny światowej, od 1945 roku, powrócono do nazwy ul. Henryka Sienkiewicza, utrzymując pamięć o zasłużonym pisarzu.

Architektura

Ulica Henryka Sienkiewicza w Radomiu charakteryzuje się licznymi obiektami zabytkowymi, które powstały głównie w XIX i na początku XX wieku.

Na szczególną uwagę zasługują następujące miejsca:

• nr 12 – kamienica, która służyła rodzinie Macieja Glogiera, zrealizowana według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego, w stylu eklektycznym z elementami modernizmu, ozdobiona efektowną elewacją z piaskowca,
• nr 13 – budynek Parafii Katedralnej pw. Opieki Najświętszej Maryi Panny,
• nr 14 – Bazylika Katedralna Opieki Najświętszej Maryi Panny w Radomiu,
• nr 17 – budynek dawnego Powiatowego Związku Samorządowego (sejmik powiatowy), zbudowany w 1927 roku w stylu neoklasycystycznym, wyróżniający się czterokolumnowym portykiem, zaprojektowany przez Alfonsa Pinno. Aktualnie jest siedzibą Urzędu Stanu Cywilnego oraz Rady Miejskiej,
• park im. Tadeusza Kościuszki – to zabytkowy park miejski, którego powstanie datuje się na lata 1866–1867, utrzymany w stylu angielskim. Główna aleja parku łączy dawny gmach komisji województwa sandomierskiego, znajdujący się przy ulicy Żeromskiego, z budynkiem katedry.

W rejestrze zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa widnieją następujące obiekty:

• nr 11 – kamienica z końca XIX wieku,
• nr 12 – kamienica Glogierów z oficynami, wybudowana w 1914 roku,
• nr 16 – Katedra Opieki Najświętszej Maryi Panny, z lat 1903–1909,
• nr 34 – dom z 1911 roku,
• nr 36 (3 Maja 31) – dom z końca XIX wieku.

W Gminnej Ewidencji Zabytków Miasta Radomia znajdują się, oprócz obiektów wpisanych do rejestru, również inne budynki:

• 2 – murowany dom z końca XIX wieku,
• 3 – murowany dom z końca XIX wieku,
• 4 – murowany dom z końca XIX wieku,
• 8 – murowany dom z pierwszej połowy XX wieku,
• 6 – murowany dom z 1898 roku,
• 13 – murowany dom z końca XIX wieku,
• 22 – murowany dom z lat 20. XX wieku,
• 28 – murowany dom z 1908 roku.

---

Oceń: Ulica Henryka Sienkiewicza w Radomiu

---