Władysław Domagalski (1893–1967)

W edukacji rozpoczął swoją drogę w 1906 roku, kiedy to zakończył naukę w pięciu klasach szkoły powszechnej. Jego pierwsze doświadczenia zawodowe jako pomocnika murarza oraz robotnika w fabryce miały wpływ na późniejsze przekonania oraz aktywność polityczną. W 1905 roku, będąc jeszcze młodym człowiekiem, uczestniczył wraz ze starszym bratem w robotniczej demonstracji w Radomiu, co było częścią szerokich przemian społecznych tamtego okresu.

Latami 1906-1909 zajmował się kolportażem prasy socjalistycznej, co stanowiło kolejny krok w jego zaangażowaniu na rzecz idei socjalistycznych. Na początku I wojny światowej był zmobilizowany do rosyjskiej armii, a w 1916 roku trafił do niewoli, z której udało mu się uciec. Po powrocie do Radomia, przystąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), gdzie rozpoczął organizowanie demonstracji oraz strajków, a także aktywnie brał udział w komitetach strajkowych.

W okresie po zakończeniu I wojny światowej, w szczególności po listopadzie 1918 roku, Domagalski związał się z Związkiem Robotników Drzewnych oraz Komunistyczną Partią Polski (KPP). Pełnił funkcje w różnych strukturach tej partii, w tym jako przewodniczący oddziału ZRD, a także jako członek Komitetu Dzielnicowego oraz Komitetu Okręgowego (koło Radom-Kielce). Jego działalność polityczna obejmowała również kampanie wyborcze, w tym wybory parlamentarne w 1922 roku, gdzie działał w Komitecie Wyborczym Związku Proletariatu Miast i Wsi (ZPMiW).

Domagalski był również konsekwentnie represjonowany za swoje przekonania - odbył łącznie 14 lat więzienia za działalność komunistyczną. Został delegatem na VI Zjazd KPP w październiku 1932 roku, a w 1939 roku, po wybuchu II wojny światowej, przeprowadził się na terytoria zajęte przez ZSRR, gdzie pracował w miejskich wodociągach we Lwowie.

Po wojnie, w 1944 roku, Domagalski stał się członkiem Związku Patriotów Polskich (ZPP), a w 1945 roku objął stanowisko przewodniczącego rejonowej organizacji tego związku. Po powrocie do Polski w 1946 roku, uczestniczył w organizacji partyjnej, pełniąc m.in. funkcję sekretarza Komitetu Dzielnicowego Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w Glinicach oraz przewodniczącego Wydziału Kadr w Komitecie Miejskim PPR.

W grudniu 1948 roku wziął udział jako delegat w I Zjeździe Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W ciągu swojej kariery odznaczony został m.in. Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, co świadczy o jego znaczeniu w polskim ruchu robotniczym.

Warto również wspomnieć, że Władysław Domagalski był bratem Aleksandra, co podkreśla rodzinne związki i wpływ polityczny tej rodziny na lokalne środowisko.