Klasztor i kościół oo. Bernardynów w Radomiu

---

Historia

Początki klasztoru oo. Bernardynów w Radomiu sięgają drugiej połowy XV wieku, gdy to zakon został wprowadzony do Polski przez króla Kazimierza IV Jagiellończyka. Ten radomski klasztor stał się piętnastym takim miejscem na polskiej ziemi. W 1468 roku wskazano lokalizację pod budowę, a rok później zatwierdzono ją przez biskupa krakowskiego.

Początkowo, zarówno kościół, jak i klasztor, które powstały w ciągu jednego roku, były drewniane. Ze względu na swoje usytuowanie, poza murami miejskimi (co było zgodne z regułą klasztorną – blisko drogi publicznej), przyjęły formę obronną, przypominającą twierdzę otoczoną wałami, co miało na celu chronić przed atakami wrogów. Kościół został poświęcony św. Katarzynie Aleksandryjskiej.

Kościół

Murowana świątynia i klasztor przeszły przez kilka etapów wznoszenia. Bernardyni samodzielnie utworzyli cegielnię, w której wypalano gotyckie cegły znane jako „palcówki”, a także zajmowali się gaszeniem wapna i pracami murarskimi. Jako pierwsze powstało prezbiterium z zakrystią, która miała pełnić funkcję skarbca (obecnie kaplica Matki Boskiej Anielskiej).

Następnie, zrealizowano budowę południowego skrzydła klasztornego. Ostatnim etapem stało się wzniesienie korpusu kościoła, którego budowa zakończyła się pod koniec XV wieku. Najpóźniej zrealizowane zostały pozostałe skrzydła klasztorne, które połączono krytym piętrowym krużgankiem, zwieńczonym niewysoką wieżyczką w północno-wschodnim narożniku – cechą charakterystyczną średniowiecznych klasztorów bernardynów.

---

Oceń: Klasztor i kościół oo. Bernardynów w Radomiu

---