Zofia Piramowicz

---

Rodzina

Witold Piramowicz, ojciec Zofii, był znanym adwokatem oraz rejentem, który miał swoje korzenie w Radomiu. Jego linia rodzinna sięga Armenia, skąd przybyli jego przodkowie do Polski. Z kolei matka Zofii, Klementyna Malhomme, miała francuskie pochodzenie, co dodaje międzynarodowego charakteru rodzinie Piramowiczów.

Życiorys

Zofia Piramowicz rozpoczęła swoją artystyczną edukację na warszawskiej uczelni, gdzie studiowała malarstwo pod okiem Karola Tichego. Dodatkowo, miała zaszczyt uczyć się u Miłosza Kotarbińskiego. Po zakończeniu zaręczyn z Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem, w 1910 roku, podjęła decyzję o wyjeździe na studia do Drezdeńskiej Szkoły Sztuki Dekoracyjnej.

W 1913 roku Zofia wraz z przyjaciółką Sarą Lipską udały się do Paryża, gdzie artystka osiedliła się na dłużej. Pomimo długotrwałego związku z poetą, ich relacja nigdy nie przerodziła się w małżeństwo. W 1914 roku przybyła do Zakopanego, aby wziąć udział w ślubnej ceremonii z Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem, jednak ostatecznie ślub nie doszedł do skutku. Zofia do końca życia pozostała bez rodziny, a jej życie artystyczne stało się jej priorytetem.

W przeszłości artystka była aktywną członkinią wielu towarzystw artystycznych, w tym Société du Salon d’Automne, Société des Artistes Polonais à Paris oraz Grupy Paryskiej Polskich Artystów Grafików. W 1919 roku Ferdynand Ruszczyc zaproponował jej prowadzenie pracowni litografii na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Współpracowała z Atelier Artistique Polonais, które prowadziła Stefania Łazarska. W Paryżu powstała pracownia, gdzie artyści tworzyli przedmioty sztuki stosowanej, zwłaszcza szmaciane lalki inspirowane literaturą oraz polskim folklorem, co stało się specjalnością Zofii, która koncentrowała się na projektach księżniczek.

Po zakończeniu I wojny światowej, Zofia odbyła szereg artystycznych podróży, docierając do takich miejsc jak południe Francji, Hiszpania, Tunezja, Algieria oraz Włochy. Jej dzieła były prezentowane w renomowanych miejscach, takich jak Zachęta, Muzeum Crillon oraz Salony Niezależnych w Tuileries w Paryżu, a także na Salonach Jesiennych. Dodatkowo, jej prace zyskały uznanie w Belgii oraz Holandii, a całkowity dorobek artystyczny Zofii oblicza się na około 420 obrazów, akwareli i ilustracji.

Artystka zmarła w Clichy, a jej ostatnia droga prowadziła na cmentarz Père-Lachaise w Paryżu. W Warszawie, jej symboliczny grób znajduje się na Starych Powązkach. Po jej śmierci, prace trafiły w ręce rodziny Malhomme. W 1972 roku w Muzeum Etnograficznym w Krakowie miała miejsce pośmiertna monograficzna wystawa jej prac pt. „Maroko”.

---

Oceń: Zofia Piramowicz

---