Aleksander Sarnowicz

Po zakończeniu nauki, Sarnowicz spędził dwa lata w Europie, przebywając w Paryżu i Salzburgu, po czym osiedlił się w Kijowie. W 1918 roku, po zakończeniu I wojny światowej, zdecydował się wrócić na ziemię ojczystą. Już 10 kwietnia 1919 roku, wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego, służąc w 7 pułku Ułanów Lubelskich jako wachmistrz. W czasie wojny w 1920 roku odniósł poważne rany.

W 1912 roku odbyła się jego pierwsza wystawa w Zachęcie w Warszawie, a jego prace zyskały uznanie na kolejnych wystawach aż do 1938 roku. Twórczość Sarnowicza obejmowała głównie obrazy olejne, w których dominowały pejzaże, sceny z życia wsi oraz studia zwierząt, szczególnie koni. Malarz inspirował się pracami swojego ulubieńca – Leona Chełmońskiego. W latach dwudziestych XVIII wieku malował również motywy tatrzańskie oraz portrety górali.

3 sierpnia 1921 roku zawarł związek małżeński z Natalią Kazimierą Cichowską, jednak po jej tragicznej śmierci w 1923 roku, Sarnowicz przeniósł się na stałe do Mińska Mazowieckiego. Tam, w koszarach 7 pułku ułanów, kontynuował swoją twórczość jako malarz batalista. Jego życie zakończyło się w Warszawie, a spoczywa na cmentarzu Bródnowskim (kw. 32K-V-27).

Wiele z jego dzieł można podziwiać w Muzeum Narodowym w Warszawie oraz w Muzeum Okręgowym w Radomiu. Na mocy wniosku mieszkańców Radomia, w 2009 roku jedna z ulic w rodzinnym mieście Sarnowicza otrzymała jego imię, co stanowi swego rodzaju hołd dla zasług tego zasłużonego artysty.