Kościół św. Doroty i św. Jana Ewangelisty w Radomiu

W 1896 roku do drewnianego korpusu kościoła została dodana murowana część, która wyróżniała się neogotyckim stylem. Niestety, w 1994 roku świątynia została przeniesiona do Muzeum, w wyniku czego, murowana część przestała być częścią obiektu. Wpadła w ręce konserwatorów, a w 1996 roku przebudowano ją na nowo, przywracając jej dawny splendor.

Budowla jest wzniesiona z drewna, a jej konstrukcja to zrąb, co sprawia, że jest to architektonicznie interesujący obiekt. Zewnętrzna część kościoła jest pokryta gontem, a jego frontowa elewacja posiada szalunki na wysokości dachu. Zrąb składa się z bali modrzewiowych, a sama świątynia ma orientowany układ z jedną nawą, gdzie prezbiterium jest węższe od nawy i zamknięte trójbocznie. Z boku usytuowana jest zakrystia, a całość przykrywa dwukalenicowy dach, na którym znajduje się wieżyczka na sygnaturkę z blaszanym hełmem oraz latarnią.

Wnętrze kościoła zdobi płaski strop, a ściany ozdobione są polichromią, która datuje się na XVIII wiek. Ołtarz główny, dwa ołtarze boczne oraz ambona pochodzą z drugiej połowy XVIII wieku, co czyni je doskonałym przykładem stylu barokowego. Ławki w świątyni pokazują piękno zarówno stylu barokowego, jak i klasycyzującego. Warto zwrócić uwagę na kamienną chrzcielnicę, która datuje się na drugą połowę XV wieku i reprezentuje styl późnogotycki, a jej ozdoby w postaci tarcz herbowych Łabędź i Tępa podkowa stanowią niezwykłą wartość artystyczną. Dodatkowo, kamienna kropielnica jest również przykładem stylu gotyckiego.

W ołtarzu znajdują się rzeźby z XV i XVI wieku, które nadają mu niezwykłego charakteru. Na suficie kościoła wbudowane są otwory wentylacyjne, które harmonijnie wkomponowano w polichromię. Ta świątynia, z jej bogatą historią oraz różnorodnymi elementami stylowymi, z całą pewnością jest miejscem, które warto odwiedzić i poznać jej historię.