Maciej Borniński, urodzony 5 października 1929 roku w Radomiu, a zmarły 25 września 1993 roku w Warszawie, był znanym polskim aktorem zarówno w teatrze, jak i w filmie.
Swój debiut sceniczny miał w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach 10 października 1955 roku. Już trzy lata później ukończył kieleckie Studium Aktorskie Byrskich, co przyniosło mu nowe możliwości zawodowe. W sezonie 1958/1959 zdecydował się na występy w Teatrze Dramatycznym w Poznaniu, a następnie przez kolejne cztery lata był związany z Teatrem im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu.
W 1963 roku przeszedł do Teatru im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, gdzie jednak po trzech sezonach osiedlił się na stałe w Warszawie. Od 1966 roku przez dwa sezony występował w Teatrze Dramatycznym, a od 1968 do 1976 roku grał w Teatrze Polskim, z wyjątkiem sezonu 1973/1974, kiedy to występował w repertuarze Teatru Ochoty.
W 1976 roku przeniósł się do Teatru na Woli, a po dekadzie spędzonej tam, kontynuował karierę w Teatrze Narodowym. Razem z tymi osiągnięciami, gościnnie występował również w Teatrze Kwadrat w sezonie 1984/1985.
W swojej karierze aktorskiej w filmie i telewizji Maciej Borniński odgrywał głównie role drugoplanowe, które nie przyniosły mu jednak znacznego uznania.
Jego ostatni spoczynek znajduje się na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie, w kwaterze 14A-4-24.
Filmografia
Filmowa kariera Macieja Bornińskiego jest pełna różnorodnych ról, które stawiają go w świetle zarówno większych, jak i mniejszych produkcji. Poniżej przedstawiamy lista jego występów w filmach oraz serialach.
- 1966: Piekło i niebo − szczęśliwy mieszkaniec nieba,
- 1973: Wielka miłość Balzaka − krytyk (odc. 2),
- 1973: Czarne chmury − odźwierny w rezydencji Hoverbecka (odc. 6 i 9),
- 1978: Życie na gorąco − lekarz na „Arce Noego” (odc. 8),
- 1980: Gorączka − szpicel,
- 1980-1982: Dom − zagraniczny dziennikarz oglądający plan odbudowy Warszawy (odc. 3); adwokat Basi (odc. 8),
- 1981: Wielka majówka − pracownik przechowalni na Dworcu Centralnym,
- 1981: Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy − ksiądz Prusinowski, członek redakcji „Gazety Polskiej” (odc. 5),
- 1984: 111 dni letargu − więzień w szpitalu,
- 1987: Opowiadanie wariackie − chory,
- 1987: Misja specjalna − kelner w szkole wywiadu,
- 1988: Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest… − psychicznie chory,
- 1988: Dekalog I − ojciec Jacka,
- 1989: Lawa − członek chóru w „Dziadach”,
- 1992: Kuchnia polska − oficjel na dożynkach (odc. 3).
Jak można zauważyć, Borniński zagrał w wielu produkcjach, przedstawiając zarówno postacie dramatyczne, jak i te, które bawią widzów. Jego dorobek filmowy podkreśla wszechstronność aktora oraz jego umiejętność graficznego oddania różnych emocji i charakterów.
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Jan Krugier | Rajmund Ziemski | Andrzej Przedworski | Bernard Gotfryd | Maciej Starnawski | Leszek Jastrzębiowski | Jolanta Piętek-Górecka | Wiesław Grabek | Antoni Jahołkowski | Henryk Modzelewski | Marek Jerzy Moszyński | Jehoszua Perle | Dorota Chotecka | Wioletta Chodowicz | Aleksander Olszewski | Anna Lisowska-Niepokólczycka | Zbigniew Kruszyński (pisarz) | Edward Kruk | Wiktor Władysław Puszczyński | Stanisława DomagalskaOceń: Maciej Borniński