Zofia Grzyb


Zofia Grzyb, urodzona 18 sierpnia 1928 roku w Radomiu, to postać, która znacząco wpisała się w historię Polski. Jako polska robotnica i polityk, była członkiem Biura Politycznego Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (KC PZPR) w latach 1981–1986. Jej działalność polityczna oraz związki z robotnikami ukazują wpływ, jaki miała na życie społeczne i polityczne w tym okresie.

Warto przyjrzeć się jej osiągnięciom oraz roli, jaką odegrała w kształtowaniu polityki w Polsce tamtych lat.

Życiorys

W latach 1951-1952 Zofia Grzyb pełniła rolę sekretarza w Zarządzie Okręgowym Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Spożywczego w Radomiu. Następnie w latach 1952-1955 pracowała w Zakładach Metalowych „Łucznik” im. Gen. Waltera. Później, od 1955 do 1985 roku, była brygadzistką produkcji w Radomskich Zakładach Przemysłu Skórzanego (RZPS) „Radoskór”.

W listopadzie 1947 roku przystąpiła do Polskiej Partii Robotniczej, a 15 grudnia 1948 roku do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W latach 1948-1949 była częścią Związku Młodzieży Polskiej. W 1953 roku stała się członkinią Komitetu Miejskiego PZPR w Radomiu.

Od 15 lutego 1980 roku do 29 stycznia 1990 roku należała do Komitetu Centralnego PZPR, a w latach 1981-1986 była członkinią Biura Politycznego KC PZPR. Grzyb, podobnie jak jej koledzy Jerzy Romanik, Jan Łabęcki oraz Albin Siwak, pochodziła z klasy robotniczej. Pozostała w strukturach PZPR aż do jej rozwiązania w 1990 roku.

W ramach Biura Politycznego pełniła głównie funkcję reprezentacyjną, mając być „głosem” klasy robotniczej i pracującej inteligencji. Według Wojciecha Jaruzelskiego, jej obecność miała przybliżać kierownictwu partyjnemu kwestie dotyczące codziennego życia obywateli.

Krótko po utworzeniu Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, Zofia Grzyb była jego członkinią. Jednak podczas IV plenarnego posiedzenia KC PZPR, które miało miejsce w październiku 1981 roku, podjęła samokrytykę, oddalając się od związku zawodowego.

Grzyb była również członkinią komisji Grabskiego, która zajmowała się oceną działań Edwarda Gierka jako I sekretarza PZPR. Zyskała rozgłos, nazywając Gierka pierwszym człowiekiem w kraju, który zawiódł naród polski.

Choć była przedstawiana jako reprezentantka wszystkich Polek, nie cieszyła się szczególnym szacunkiem w społeczeństwie. Była postrzegana jako figura, która raczej nie wprowadzała zmian w systemie społecznym Polski. Żartobliwie określano ją mianem „Grzybowej z kanapkami”, co miało sugerować, że jej rola ograniczała się do przygotowywania posiłków dla polityków podczas ich obrad.

Odznaczenia

Zofia Grzyb to osoba, która została wyróżniona wieloma odznaczeniami. Wśród najważniejszych z nich znajdują się:

  • jubileuszowy Medal 100 Rocznicy Urodzin Georgi Dymitrowa, przyznany w Bułgarii w 1983 roku,
  • medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”, otrzymany od ZSRR w 1985 roku,
  • medal pamiątkowy „40-lecia PZPR”.

Przypisy

  1. a b c d e f Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 25.01.2023 r.]
  2. Gasztold 2019 ↓, s. 498.
  3. Gasztold 2019 ↓, s. 458.
  4. Gasztold 2019 ↓, s. 226.
  5. Jarska i Perkowski 2016 ↓, s. 235.
  6. Szumiło 2016 ↓, s. 197.
  7. Chłosta-Sikorska 2016 ↓, s. 406.
  8. Niewiński 2014 ↓, s. 284.
  9. Kazimierski 2012 ↓, s. 345.
  10. Wojskowy Przegląd Historyczny, nr 1 (107), styczeń-marzec 1984, str. 116.
  11. Życie Partii, nr 11, 22.05.1985 r., s. 21.
  12. VII Plenum KC PZPR. Warszawa: Książka i Wiedza, 1988, s. 8.

Oceń: Zofia Grzyb

Średnia ocena:4.6 Liczba ocen:20