Kazimierz Żuliński

---

Życiorys

Kazimierz Żuliński, urodzony w 1831 roku w Radomiu, swoją edukację rozpoczął w Krakowie, a po stracie ojca kontynuował naukę w Warszawie. 26 lutego 1854 roku przyjął święcenia kapłańskie w diecezji warszawskiej. Jego pierwsze kroki w kapłaństwie stawiał w Złatowie, w regionie Łowicza, spędzając pierwsze lata dalej na wsiach. W 1859 roku objął stanowisko katechety w warszawskich zakładach naukowych, a od 1862 roku pracował jako wikary w parafii św. Aleksandra.

Żuliński angażował się w działalność narodową, napotykając wielkie wyzwania. W trakcie powstania styczniowego, 25 kwietnia 1863 roku, został aresztowany w procesji, będąc najmłodszym z jedenastu księży z warszawskich parafii, w tym z abp. Zygmuntem Szczęsnym Felińskim. Po 48 godzinach zostali zwolnieni, ale byli pod nadzorem władz carskich. Poza swoimi obowiązkami religijnymi, Żuliński aktywnie wspierał lokalną społeczność w Warszawie, gdzie przez jego dom przechodziły dokumenty Rządu Narodowego. W wyniku zdrady, zmuszony był do opuszczenia Warszawy pod koniec 1863 roku.

Po przybyciu do Krakowa, planował zostać wikariuszem w miejscu przy parafii Panny Maryi, lecz sytuacja polityczna, związana z ogłoszeniem stanu oblężenia, pokrzyżowała te plany. Ostatecznie podjął decyzję o emigracji do Francji. 24 października 1864 roku rozpoczął posługę w parafii Saint-Nicolas-des-Champs w Paryżu. W 1868 roku, po sześciu miesiącach, odwiedził Lwów, gdzie mieszkała jego rodzina, a następnie wyjechał do Monachium, kontynuując działalność w polskim środowisku emigracyjnym.

Rok 1872 przywiódł go do Pragi, jednak z powodu restrykcji dotyczących wygnańców, był zmuszony opuścić to miasto. Po powrocie do Paryża przez osiem lat był związany z kościołem Notre-Dame, a także zorganizował związek polskich kapłanów, zakładając Stowarzyszenie Kapłanów Polskich na Obczyźnie. Był redaktorem czasopisma „Wiara”, które miało charakter patriotyczno-religijny i drukował prace narodowe w różnych czasopismach.

W 1880 roku uzyskał zgodę władz austriackich na powrót do kraju i w tym samym roku znów objął obowiązki spowiednika w kościele Panny Maryi w Krakowie. W mieście zaangażował się w działalność społeczną, zdobywając szacunek społeczności. Podczas pogrzebu Agatona Gillera, 20 lipca 1887 roku w Stanisławowie, wygłosił płomienne kazanie patriotyczne, co doprowadziło do represji i kolejnego zmuszenia do opuszczenia Krakowa. Jako duchowny, formalnie nieprzyjęty do diecezji, otrzymał nakaz natychmiastowego opuszczenia stanowiska.

W kolejnych latach, będąc pod patronatem abp. Felińskiego, zaangażował się w zakładanie szkół sióstr Zgromadzenia Rodziny Maryi. Po wprowadzeniu obowiązkowej nauki w języku niemieckim, rzucił pracę w szkole. Osiedlił się w różnych mniejszych parafiach w diecezji przemyskiej i tarnowskiej, m.in. na plebanii w Polnej, a następnie w Krośnie. W 1894 roku przebywał w klasztorze Franciszkanów w Sanoku, gdzie był kapłanem w tamtejszej parafii. Oznaczany jako „wygnaniec z zakordonu” wygłosił patriotyczne kazanie podczas obchodów stulecia kościuszkowskiego 1 kwietnia 1894 roku.

Kolejne lata przyniosły mu dalsze zmiany. Po posłudze w Turce, skierowano go do diecezji lwowskiej, a później do Niżankowic. Około 1899 roku ponownie osiedlił się w Łomnej, gdzie zajmował się wychowaniem młodzieży w zakładzie żeńskim i był katechetą oraz kapelanem. W ostatnich latach życia został kapelanem Zakładu Sióstr Miłosierdzia we Lwowie, gdzie osiedlił się z okazji 50-lecia swojego kapłaństwa.

Zmarł 10 marca 1904 roku i został pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Po jego odejściu, Zarząd Towarzystwa Szkoły Ludowej postanowił założyć szkołę w najzagrożniejszym miejscu, nadając jej imię księdza Kazimierza Żulińskiego.

---

Oceń: Kazimierz Żuliński

---