Kacper Warcab

Był przedstawicielem rodziny mieszczan radomskich, synem Wojciecha Warcaba oraz bratem Jakuba Warcaba, który z kolei związał swoje losy z Akademią Krakowską, zapisując się na tę uczelnię w 1586 roku.

Kacper zapisał się na Akademię Krakowską w roku 1573, a już w 1575 roku zdobył tytuł bakałarza sztuk wyzwolonych. Dwa lata później, w 1577 roku, uzyskał tytuł magistra. W okresie od 1578 do 1614 roku był członkiem Kolegium Większego Akademii Krakowskiej, co stanowiło ważny etap w jego życiu edukacyjnym i zawodowym.

W swoim duchownym powołaniu Kacper Warcab otrzymał kolejno święcenia subdiakona 25 marca 1595 roku, diakona 24 maja 1603 roku, a ostatecznie prezbitera Kościoła Katolickiego 20 grudnia 1603 roku. Jego kariera konsekwentnie rozwijała się, a w 1602 roku zaczął pełnić funkcję proboszcza parafii w Starym Korczynie. Warto zwrócić uwagę, że senat Akademii Krakowskiej w tym czasie dysponował prawem obsady probostwa w parafii Św. Mikołaja, które było nadane przez króla Zygmunta Augusta.

Kacper Warcab, jako członek Kolegium Większego, był posiadaczem 2. kanonii Collegium Maius, nazwanej „fundi Szefler”. Ponadto, pełnił rolę altarysty w Ołtarzu Św. Bartłomieja, znajdującym się w Kaplicy Szafrańców w Katedrze Krakowskiej na Wawelu. Z tego tytułu, w 1602 roku, sprzedał dochody z tej altarii i inwestował uzyskane środki w dwie kamienice krakowskie.

Kacper Cylindrynus był także darczyńcą inkunabułów na rzecz Akademii Krakowskiej. Bartosz Paprocki wyróżniał go wśród „ludzi znacznych”, którzy roztropnie wspierali rzeczpospolitą, podkreślając jego wkład w rozwój nauki oraz kultury na terenie Polski. Jego prace, a szczególnie dzieło "Mathematicae et historiae cognitione clarus", są przechowywane w krakowskich zbiorach.