Dom Katolicki w Radomiu

Sam budynek został zaprojektowany przez Kazimierza Prokulskiego i jest dwupiętrową kamienicą, której charakterystycznym elementem jest ryzalit z klatką schodową umiejscowioną od strony północnej. Schody prowadzące do wejścia znajdują się od strony południowej, a od zachodniej budynek posiada przedsionek. Ponadto, jego fasadę zdobi czerwona cegła, podzielona lizenami oraz wzbogacona o betonowe nadokienne nadproża, stropy balkonowe i gzymsy. Na zakończeniu elewacji znajduje się barokizująca attyka. Warto dodać, że na parterze obiektu znajdowała się przestronna sala o powierzchni około 200 m², która była przystosowana do różnorodnych wydarzeń.

Znaczenie tego miejsca wzrasta jeszcze bardziej, gdy weźmiemy pod uwagę jego funkcje. Górne kondygnacje były przeznaczone dla księży, podczas gdy parter służył jako punkt aktywności dla parafii św. Jana Chrzciciela. Niestety, w czasie II wojny światowej budynek był wykorzystywany przez Niemców do przetrzymywania osób zatrzymanych podczas łapanek, co sprawia, że jego historia obfituje w dramatyczne wydarzenia. Należy również zaznaczyć, że niektórzy błędnie utożsamiają go z pozostałościami zamku radomskiego.

Warto zauważyć, że w tym samym okresie, kiedy powstał Dom Katolicki, nastąpiła także nadbudowa piętra w budynku wikariatu, który przylegał do Domu. Ten obiekt to najprawdopodobniej resztki średniowiecznej szkoły parafialnej z przełomu XV i XVI wieku. Warto też wzmiankować o tym, że na zachodnim narożu samego domu mogą znajdować się pozostałości baszty narożnej, zamykającej od strony fary przestrzeń dziedzińca zamkowego.