Parafia Świętej Rodziny w Radomiu

Zbory

Parafia pod wezwaniem Świętej Rodziny w Radomiu to znana jednostka rzymskokatolicka, zlokalizowana w sercu tego miasta.

Ta parafia jest częścią dekanatu Radom-Centrum, będącego istotnym punktem w strukturze administracyjnej kościoła w regionie.

Warto również zaznaczyć, że dekanat ten przynależy do diecezji radomskiej, co podkreśla jego znaczenie w życiu duchowym lokalnej społeczności.

Historia

Historia Parafii Świętej Rodziny w Radomiu sięga czasów, kiedy to Siostry Miłosierdzia św. Wincentego á Paulo zostały sprowadzone do miasta dzięki osobistym staraniom ks. Stanisława Puławskiego, który aktywnie działał w Towarzystwie Dobroczynności. Siostry rozpoczęły swoją posługę w szpitalu św. Kazimierza oraz w tzw. „Domu Pracy” zlokalizowanym przy ulicy Kelles-Krauza, którego budowa trwała od 1896 do 1903 roku.

W „Domu Pracy”, zlokalizowanym na Piaskach (dzisiejsza ul. Kelles-Krauza), początkowo istniała kaplica w oficynie. W 1901 roku ks. Wawrzyniec Szubartowicz zaangażował się w finansowanie budowy nowej kaplicy pod wezwaniem Świętej Rodziny, przekazując Radomskiemu Towarzystwu Dobroczynności środki finansowe. Ziemię na ten cel przekazano wkrótce, co umożliwiło rozpoczęcie zbiórek pieniężnych.

Znaczącym momentem było poświęcenie 10 sierpnia 1904 roku kamienia węgielnego, które miało miejsce z rąk ks. Szubartowicza. Następnie, 26 września 1905 roku, kaplica została uroczyście konsekrowana. Wzniesiono ją w stylu neogotyckim, opierając się na projekcie autorstwa Stefana Lamparskiego. Do 1934 roku kaplica była pod opieką Towarzystwa Dobroczynności w Radomiu, a po tym okresie przeszła w ręce Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego á Paulo.

Przed wybuchem II wojny światowej, kapelanem kaplicy był ks. Stefan Grelewski. Na prośbę biskupa Jana Kantego Lorka, która została skierowana do przełożonych Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia w 1965 roku, dotychczasowa kaplica Domu Pracy Świętej Rodziny zyskała status kościoła filialnego parafii pw. Opieki NMP w Radomiu. W latach 1968–1970 obiekt przeszedł rozbudowę, co znacznie poprawiło jego funkcjonalność.

W 1975 roku zmieniono wystrój świątyni zgodnie z projektem architektów Władysława Pieńkowskiego i Hanny Szczypińskiej. Pomimo sprzeciwu ze strony władz, biskup Piotr Gołębiowski 1 stycznia 1974 roku erygował parafię pw. Świętej Rodziny. Sam kościół jest konstrukcyjnie murowany z czerwonej cegły, posiada jedną nawę z transeptem oraz został wzniesiony w stylu neogotyckim, z prezbiterium podniesionym w stosunku do nawy.

Sklepienia w prezbiterium, nawie i ramionach transeptu mają formę krzyżową, co stanowi charakterystyczny element jego architektury. Powierzchnia użytkowa została powiększona przez przylegające od zachodu dawne sale katechetyczne. W latach 2007–2015 przeprowadzono prace konserwatorskie w świątyni, prowadzone pod czujnym okiem ks. Piotra Jaśkiewicza oraz zaangażowanych parafian.

Terytorium

Do wspólnoty parafialnej przynależą wierni z Radomia, zamieszkujący określone ulice. Poniżej znajduje się lista ulic, które należą do terenu parafii:

  • Betonowa,
  • Curie-Skłodowskiej (strona nieparzysta),
  • 25-go Czerwca (numery 57-85, 66-72),
  • Filtrowa (numery 3-11),
  • Kelles-Krauza,
  • Kolberga (numery 32c, 24b),
  • Niedziałkowskiego (numery 8-36a, 7-41),
  • Partyzantów,
  • Staszica,
  • Struga (numery 16-56),
  • Wilcza,
  • Wodna (numery 2-12),
  • Wysoka.

Proboszczowie

W historii parafii Świętej Rodziny w Radomiu, na przestrzeni lat, pełnili posługę kapłani, którzy pozostawili istotny ślad w życiu wspólnoty parafialnej. Oto lista proboszczów, którzy kierowali parafią w kolejnych latach:

  • 1974–2001 – ks. prał. Stanisław Wrocławski,
  • 2001–2004 – ks. kan. Józef Jarosz,
  • 2004–2019 – ks. kan. Piotr Jaśkiewicz,
  • od 2019 – ks. kan. Maciej Korczyński.

Oceń: Parafia Świętej Rodziny w Radomiu

★★★★★
Średnia ocena:4.69 Liczba ocen:10